tjechie

Reisverslag Tsjechië Juli 2007		Joy en Ben

Vrijdag 20 juli	Zaterdag 21 juli	Zondag 22 juli	Maandag 23 juli
Dinsdag 24 juli	Woensdag 25 juli	Donderdag 26 juli	Vrijdag 27 juli
Zaterdag 28 juli

Vrijdag 20 juli

Vandaag vrijdag 20 juli zijn we om kwart voor drie vertrokken naar Tsjechië. Om half drie kregen we nog een sms van Kelly uit Malta. Zij zit daar voor 4 weken op een Engelse talencursus. Ze verblijft daar in een gastgezin met meerdere nationaliteiten. Ze heeft al kennis gemaakt met een Zweeds en een Portugees meisje. Dus ze is verplicht Engels te praten. Maar goed Joy en Ben zitten nu in de bus naar Spindleruv Mlyn. Tsjechië is dus ons reisdoel dit jaar. Begin dit jaar heeft Joy beslag gelegd op Ben om samen iets leuks te gaan doen. Of het leuk wordt moeten we nog afwachten. Maar in iedergeval hebben we de bus gehaald.

We moesten opstappen in Duivendrecht. Dit was de eerste opstapplaats van de rit door Nederland. 10 over half 4 reden we weg richting Utrecht, Eindhoven. Weert en Venlo. Het was net even na 8 uur toen we Venlo uitreden. Vier en een half uur verder en nog Nederland niet uit. Maar dat was van te voren bekend. Nu rijden we dus in Duitsland en dat zal wel even duren nog.

Voor we Nederland uit waren nog even een belletje gedaan naar Michael (om de kosten in de hand te houden). We zijn maar net op tijd weggegaan, voor het eerst hadden de weermannen het weer goed voorspeld. 'Regen' enorm veel regen en onweer, de ene flits naar de andere.

Onze buschauffeur wist ons goed te motiveren, het weerbericht van Tsjechië. Het is daar rond de 30 graden op het moment. Zal Ben dan eindelijk mooi weer krijgen met zijn 'andere' dochter op vakantie?

De bus is bezet met 32 mensen, een persoon kwam in Weert niet opdagen. De bus heeft alleen maar Royal Class stoelen, dus veel ruimte voor onze lange benen.

Na een stop in Duitsland rond de klok van half elf, gingen we eten in een wegrestaurant. De planning was om half een de nachtstop temaken, maar dat liep een beetje uit de hand. Het werd namelijk half 2. Na de nachtstop gingen de stoelen plat, en de verlichting ging werd terug gedraaid tot het niveau van ' zie ik nu wel iets of niets?'

Zaterdag 21 juli

Vanmorgen wakker geworden in de bus. Gelukkig hadden we een 'fleesh' deken gekocht zodat Joy het niet al te koud had in de bus. Ben sliep onder zijn jack, maar Joy had al vroeg haar trui aan en als je dan wilt gaan slapen blijf je koud en slaap je dus niet. Dus die deken was een goede zet.

Bij aankomst bij de grens om 05:00 uur kregen we controle van de paspoorten. Hoe zo E.E.G.?

Na binnenkomst op Tsjechisch grondgebied gingen we al vrij snel de autobaan af. Wat ons toen te wachten stond....... meer dan 3 uur slingeren door kleine plaatsjes, dalen en kleine dorpjes. Er gingen steeds meer mensen uit de bus, totdat we als laatste in de bus zaten. Wij kregen waar voor ons geld. Stapten in Duivendrecht als eersten in en stapten in Spindleruv Mlyn als laatste uit. Het was intussen 10:00 uur geworden. Dus een busreis van 18 uur gemaakt.

We werden afgezet op de grote parkeerplaats. En nu verder???? We hebben maar een taxi genomen naar het pension. Het pension 'Pension Interprojekt' is een iets wat oud pension dat ongeveer anderhalve kilometer buiten het centrum ligt. De kamer is wat oud maar ziet er wel schoon uit. De eigenaar die, wat later blijkt ook ober, barman en gastheer is, keek een beetje vreemd op dat wij er al waren. Maar onze kamer was schoon dus we konden onze koffer en tassen neerzetten. Na een verfrissende douche, hij werd namelijk niet erg warm, gingen we te voet naar het centrum. We hebben ons daar georiënteerd op wat we zoal kunnen gaan doen. Ik denk dat we alles zelf moeten gaan regelen, want ik heb nog niemand van de reisorganisatie Labyrinth uit Alphen a d Rijn gezien hier. We hebben ingeschreven als éénoudergezin en zullen ook als éénoudergezin hier blijven zitten vrees ik.

's Middags even een tukje gedaan en wederom naar het naar het dorp gelopen.

Aan activiteiten is hier zat te doen. We gaan ze niet opnoemen, want ze komen vanzelf ter sprake deze week.

Het avondeten bestond uit vegetarische soep, er zat dus geen 'Fleisch' in volgens onze buren. De warme prak bestond uit 3 sneetjes brood met Sauerkraut und Schweinenfleisch.

Het weer, ook zeer belangrijk tijdens de vakantie.

We kunnen u melden dat wij na een paar druppels deze morgen op de voorruit van de bus, een droge dag hebben gehad. Wat wolkjes en wat zon en een beetje verbrande kop....zowaar!

Zondag 22 juli

Vandaag is het zondag, maar deze dag doet mijn naam geen eer aan. De zon is vandaag haast niet te bekennen. Vannacht hebben we heel veel onweer en de daarbij horende lichtflitsen en de nodige druppels gehad.

Vanmorgen was het zeer vochtig en zaten we tussen de wolken.

Na het ontbijt met maanzaadbroodjes, de ham de kaas en de jam gingen we op pad naar het dorp. Voor de zekerheid hadden we maar onze windjacks/regenjacks meegenomen en de lange broek maar aangetrokken. Na wat rond gelopen en gekeken te hebben bij de firma 'Yellow Point' hebben we besloten om een pas te kopen voor diverse activiteiten. 'Yellow Point' is de organisator in Spindleruv Mlyn voor de sport activiteiten.

Vandaag zijn we met een Moutain Scooter van de berg af gegaan. Scooter is een erg groot woord, het woord Step is eigenlijk het juiste woord. Maar wel een step met dikke banden, voor- en achtervering en handremmen. We gingen met de stoeltjeslift en met de step naar de top van de berg. Onderweg viel er weinig te zien want we zaten tussen de wolken. Een vreselijk harde wind zorgde dat het er niet aangenamer werd. Maar wat waren we blij met onze windjacks. Eenmaal op de top aangekomen gingen we 'downhill'. Grind, kleine kiezels, grote stenen kuilen en hobbels, we hebben ze allemaal overwonnen. Bij afwezigheid van spatborden en vooral door de modder, zagen we er niet meer uit. Modder op je broek, jas en zelfs op de camera. Je moet wat voor overhebben.

Na de lunch, gegrilde kipfilet met drinken, voor een prijs die lager is dan de Happy Meal van onze big M, gingen we verder naar de stuwdam.

Al lopend naar de stuwdam viel ons op dat ook hier veel Nederlanders met de auto op vakantie gaan.

Bij de stuwdam was ook een activiteit, namelijk 'Brigding'. Wat 'Brigding' is? Dat is een soort tokkelbaan over een afstand van 125 meter naar de overkant van dal, met een afgrond van 30 meter onder je.

Een tuigje werd aangetrokken en een helm werd opgezet en diverse katrollen werden aan de kabels vast gehaakt. Je mocht over een randje heen stappen en als je daarmee klaar was mocht je naar beneden springen. Aan de andere kant stond iemand anders die je weer loskoppelt en je mocht weer lopend terug naar het startpunt. Wel een leuke gewaarwording al bungelend naar de overkant te gaan.

Op de terug weg hebben we nog een paar dingen gekocht in de supermarkt. Ook hebben we nog even gevraagd of het weer een beetje veranderd, want deze mieser en regen ben je snel zat.

Toen we weer op onze kamer zaten heeft het nog even heeeel hard geregend. Maar tien minuten later konden we van de zon genieten.

Ik hoop dat we morgen de zon iets vaker te zien krijgen dan vandaag, er staat namelijk een duo parachutesprong in de planning.

Maandag 23 juli

Nadat we de gordijnen en de handdoek voor het raam hadden weghaalt zagen we wat wolken maar ook de zon. De handdoek is noodzaak, want de originele gordijnen zijn te klein of de andere optie is de ramen zijn te groot. Maar met een handdoek in het midden van de gordijnen wordt het aardig verduisterd. Na het ontbijt zijn naar het centrum van Spindleruv Mlyn gelopen om ons op te geven voor paragliding. De instructeur was even zoek maar even later werd hij gevonden. Na wat rond bellen en op de weerkaarten te hebben gekeken zei hij dat we wel konden gaan paragliden. Na betaald te hebben werden we met een busje met achter in de bak de parachute naar de lift gebracht. Eenmaal boven op de berg hadden keek de instructeur Shiva een beetje bedenkelijk. Het waaide op de top toch harder dan verwacht. Dat gaat dus niet door dachten we. We hadden besloten dat Joy als eerste naar beneden zou gaan, dan Ben vast een stuk video maken van de 'take off'. Maar niets van dit alles. Joy was te licht om met de parachute welke hij bij zich had naar beneden te gaan. Dus Ben moest het spits afbijten en Joy zou, helaas maar waar, later deze week haar poging moeten wagen.

De parachute en het nodige toebehoren werden uit de tassen gehaald. De grote 'Pamper' werd aangetrokken. Er moest wel gewacht worden totdat de wind iets ging liggen. Het schijnt dat de meeste fouten en ongelukken bij de start en landing gemaakt worden. Een paar keer trekken aan de verschillende lijnen en parachute kreeg vorm. De opdracht was.... keep on running.... dus blijven lopen ook al ben je in de lucht. Na 10 meter lopen waren we al van de grond. Daarna werd je de stoel ingeduwd. Eigenlijk zat je wel comfortabel in die stoel. En daar hang je dan tientallen meters hoog in de lucht. Een prachtig uitzicht heb je dan. Je hebt niet eens in de gaten dat je aan een parachute hangt. Af en toe draai een beetje omdat je toch op een bepaalde plek moet landen. En de landing... voeten vooruit en dat was het. Je komt op je kont neer maar dat gaat heel voorzichtig. Uiteindelijk ben toch nog een kwartier in de lucht geweest.

Na de landing de boel weer inpakken en lopend terug naar het hoofdkantoor. Wel balen dat Joy niet kon springen vandaag.

We zijn na afloop terug gelopen naar ons pension om onze broek en jas terug te brengen.

Het liep al tegen de middag, dus tijd om een hapje te gaan eten in het centrum. Na nog even een kijkje te hebben genomen bij de firma 'Yellow Point' liepen we onze paraglidinginstructeur in het dorp tegen het lijf. Even een praatje gemaakt. Het was intussen iets zonniger geworden, dus beter weer om te springen. Shiva zei dat we maar naar de lift moesten lopen en hij zou nog even naar ons bellen of Joy vanmiddag nog kon springen. Hij belde inderdaad en had ook een kleinere parachute meegenomen. Dus wij weer naar boven met de lift. Joy helemaal opgetuigd, de parachute uitgepakt en toen moesten we wachten totdat de wind minder werd. Dat heeft zeker wel een half uur geduurd voordat hij het aandurfde. Ben moest wel een handje helpen om Joy tegen te houden bij het opstijgen. De wind zou anders de parachute de verkeerde kant opnemen en dan konden er ongelukken gebeuren, en dat willen we niet. Uiteindelijk ging Joy de lucht in.

Na het uitwisselen van email adressen voor wat foto’s gingen we een beetje laat aan de lunch, maar wel allebei dezelfde ervaring rijker.

Na de verlate lunch hebben we nog een bezoek gebracht aan de bobsleebaan. Een grote roestvrijstalen halfpipe/goot waar je met een sleetje naar beneden kan roetsjen. Als je niet remt ga je toch wel naar beneden. Ook is er een 'Monkey Park' een klim en klauter parcours voor tieners en volwassenen. Het zag er leuk uit. Lopen over touwbruggen, via kabelbanen naar het volgende plateau op een andere boom.

Vandaag hebben we veel gelopen, vooral de bergen op en af. Gebroken kwamen we bij ons pension aan. Tijd om de slippers aan te trekken. Na het eten het gebruikelijke ritueel... verslag schrijven en natuurlijk de video terug kijken.

Dinsdag 24 juli

Vandaag is het weer als vanouds. Stel je toch eens voor dat je hele vakantie uit goed weer bestaat. Dan heb ik nog niet eens over mooi weer. De wolken hingen weer laag, of zitten wij zo hoog. De regen ligt hier echt voor het grijpen. Hadden we gisteren nog 26 graden, vandaag kwam het bekende kwik niet hoger dan 15 graden. Echt vakantieweer dus. Maar dit weerhield ons niet om vandaag toch iets te ondernemen.

Vandaag werden we los gelaten op een hoogte van 17 meter om als een gek naar de andere kant te zwaaien, de 'Giant Swing' is de naam.

Allereerst krijg je een tuigje om, een helm op en je wordt vast gemaakt aan een lier. Deze lier trekt je dan 17 meter achterwaarts naar boven. Een maal boven vraagt een medewerker die boven op het plateau staat of je er klaar voor bent. Ach, wat moet je zeggen, heb je nu je zover bent gekomen nog een andere keus? Nee dus. Dus de veiligheidspal wordt los getrokken en je maakt een vreselijke swing naar beneden. Het eerste stuk is de angst. Je maakt namelijk in het begin een klein stukje vrije val. Als eenmaal de kabel van de swing weer op spanning is dan lijkt alleen maar een grote schommel. Een schommel zonder plankje maar met een tuigje dat niet echt comfortabel zit.

Na afloop... koffie Pap? Doe maar.

Na de koffie zijn we met het lokale vervoer naar Vrchlabi gegaan. Een iets grotere plaats dan Spindleruv Mlyn. Daar hebben wij ons middagmaal genuttigd voor het gigantische bedrag van 74 kronen. Een beetje ongunstig omgerekend toch wel bijna 3 Euro. En wat hadden we daarvoor. 2 Flesjes drinken en 4 broodjes. Daar kan de Big M niet tegen op met zijn Euroknaller.

's middags zijn we even gratis gaan zwemmen. Dit zat ook in de bonuspas. Een mooi zwembad en voor ons een stuk goedkoper dan het zwembad dat net buiten het dorp ligt waar je voor een uur zwemmen omgerekend 7 euro moet betalen.

' s Avonds, tijdens het avondeten heeft het nog wel even geregend, het kon natuurlijk niet uitblijven.

Woensdag 25 juli

Om 7 uur ging de telefoon af, jawel een wekker hebben we niet bij ons, maar een telefoon werkt ook prima. Ons vermoeden werd bevestigd, het regende. Soms kan je het verschil tussen de regen en het beekje vanuit onze kamer niet goed onderscheiden. Dus een 'mooie' dag voor een dagtrip naar Praag. Om 8 uur moesten we in het dorp zijn. Dus regenjack aan en gaan. De poncho welke nog in de rugzak zat hebben we ook opgezocht, maar uiteindelijk was hij niet nodig. Daar stonden we dan om 10 voor 8 beneden in het dorp in het druilige weer.

Bij de eerste opstapplaats stapten er 8 mensen in en na 3 keer stoppen zat de bus bijna vol. De reis naar Praag zou volgens onze gids, zeg maar Franz, 2 uur duren. Maar eenmaal in Praag aangekomen bleek dat het verkeer aardig vast zat. Nu hadden wij een chauffeur die niet van files hield, dus zijn uiteindelijk via kruip door sluip door wegen in het Centrum aangekomen. De bewolking was intussen gebroken en de zon kwam er af en toe goed doorheen.

Als je nu dacht dat je alleen was in Praag dan heb je het mis. Nog meer van die verdwaalde toeristen als wij kwamen op het zelfde moment kijken naar de wisseling van de wacht, wilde op het zelfde moment een hapje eten en wilde allemaal op het zelfde moment die beroemde brug over.

Maar het hoogte punt van deze rondleiding was wel de astrologische klok. We waren er om 10 minuten voor drie en om drie zou het gebeuren hij zou gaan slaan. Dat gebeurt natuurlijk op elk uur maar wij waren er om drie uur. Wij hadden ons tussen vele duizenden mensen gevoegd die ook vol spanning stonden te wachten op water gebeuren zou. De klok sloeg 3 keer er gingen 3 luikjes open en er kwam een haan en twee poppetjes nog geen 10 seconden te voorschijn en de deurtjes gingen dicht. Dat was tocht echt wel het wachten waard. (maar niet heus).

De chauffeur zou ons om 4 uur weer op komen halen en het was nog 15 minuten lopen naar de bus, dus veel vrije tijd hebben we helaas niet gehad. Het kopen van een McFlurry Kitkat, dat ging nog wel. Om 4 uur waren we weer allemaal bij elkaar en op naar de bus.

De bus stond geparkeerd bij het Centraal Station, maar natuurlijk net aan de andere kant van een zeer drukke weg. Nu ging er wel een tunnel onder de weg door, maar die was afgesloten. Er werd dus een alternatieve weg gekozen. Door het Centraal Station via spoor 1 en de stationsrestauratie weer naar buiten. Deze sightseeing was inclusief.

Op de terugweg bleek dat onze meesterchauffeur misschien wel een formule 1 coureur was van boven de 65 jaar. Er werd ingehaald op stukken, waarvan je denk, ik wacht even totdat ik kan zien wat er om de hoek vandaan komt, maar dat maakte hem niet uit. Ons wel. Maar hij was niet de enige kamikaze piloot, er waren er meer. Vooral op 2 baanswegen waar 3 auto's naast elkaar rijden.

Om kwart over zeven zijn we toch veilig in Spindleruv Mlyn aan gekomen. Wel met een iets hoger adrenalinegehalte dan van een gemiddelde buspassagier.

Donderdag 26 juli

Na het gebruikelijke ontbijt, wat bestond uit dunne broodjes, ham kaas, smeerkaas en boter, gingen we even na 9 uur alweer wandelend naar het dorp. Vandaag staat Mountainbiking op het menu. We hebben gisterenavond nog even gesproken met iemand die achter een infobalie zat en hij vertelde ons dat hij MTB’s verhuurd. 350 kronen per dag. Als we naar de plaatselijke fietsenhandel zouden gaan, die heel veel MTB's in de verhuur heeft zouden we voor een gewone 400 kronen en voor een luxe 650 kronen moeten betalen en dan kwam er nog een 50 kronen bij voor een helm. Nu hadden wij voor deze 350 kronen een luxe MTB en een helm.

De luxe aan deze MTB was de vering in de voorvork. Ideaal als je op ongelijk terrein rijdt.

De rit ging vandaag naar Vrchlabi. Deze plaats hadden we twee dagen geleden al met de bus bezocht, maar het verschil tussen deze twee dagen is ongeveer 10 graden en geen bewolking. Een prima dag om te fietsen.

De heenweg ging lekker de heuvel cq de berg af. Een paar inkopen gedaan in het centrum. De inkopen moesten wel in de rugtas passen, want we hadden geen fietstassen natuurlijk. Rond 12 uur zijn we weer richting Spindleruv Mlyn gereden, maar nu moesten we berg op. De rit was ongeveer 12 kilometer lang en zeker in het begin goed te doen. Het laatste stuk ging iets moeilijker. Dat zullen de laatste loodjes wel geweest zijn.

Na een kleine pauze, languit op bed, gingen we weer richting dorp. We zouden met de lift naar bovengaan en dan met de fiets gaan afdalen. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan.

Het eerste stuk was bekend van onze paragliding start en van onze Moutain scooter uitstap. Maar toen begon de afdaling pas. We hadden afgesproken: "we blijven op het asfalt". Maar dat was nieuw voor ons. Zoals bekend heeft een berg meerdere kanten waar men op en af kan. Wij hadden per ongeluk, u raad het al, de verkeerde kant gekozen. Halverwege de afdaling begonnen we te twijfelen. Zo komen we nooit in Spindleruv Mlyn. Op een T-splitsing kwamen we allemaal onbekende plaatsen tegen, op een na Vrchlabi 18 km. Wij dachten nee niet nog een keer daar heen. We zijn toen een klein stukje terug gereden en hebben aan een bewoner van bouwval, die gelukkig een beetje Duits sprak, de weg gevraagd. Helaas was zijn uitleg niet geheel duidelijk voor ons. We zijn toen een klein stukje gedaald en een pad naar links genomen, want dat was toch ongeveer de richting die wij op moesten. Dat pad links was een pad dat vreselijk stijl om hoog liep. Niet te fietsen. Na 10 minuten klimmen, lopend met de fiets aan de hand, hebben we 2 tractoren aangehouden en gevraagd of wij op de goede weg zaten. Voor een was het duidelijk, ja maar hij keek niet vrolijk, en voor de ander was het onduidelijk wat wij wilde. Het was intussen kwart voor 4 en om 6 uur moesten wij de fietsen inleveren. We hadden nog wel even maar de tijd dringt. Na 20 minuten klimmen kwamen we een bergrestaurant tegen waar ik even op de kaart mocht kijken. We zaten in de goede richting, maar we moesten nog wel even een stukje verder. Uiteindelijk meer dan een half uur later hield het klimmen op en kwamen we op een kruising waar een bordje stond, Spindleruv Mlyn 8 kilometer. We zaten echt in de richting. What goes up must come down, dus we konden eindelijk weer op de fiets klimmen en beginnen aan een afdaling. Uiteindelijk waren we op tijd om de fietsen in te leveren.

We waren niet verdwaald, we waren alleen de weg even kwijt.

En Ben nog zeggen in de lift; ' Als we nu snel beneden zijn, kunnen we nog wel een keer gaan'. Niet dus........

Vrijdag 27 juli

We hebben ze de hele week zien staan aan de kant van de weg. Zouden we het doen of niet? We hebben het dus wel gedaan, we hebben een quad gehuurd. Na wat uitleg over functies van alle knoppen gingen we dus op pad. Alle twee met een motorjack aan, helm op en een beschermkap voor de ogen of een stofbril op. Joy mocht alleen mee rijden maar dat is op zich nog een kunst. Een paar dingen telde maar mee. Het gashandel en de remmen. Hoe hij in zijn achteruit moest werd wel voor gedaan maar was totaal niet van belang. We gingen samen met iemand van Yellow Point en een Deens koppel op pad. Eerst keurig in het dorp, niet harder dan 50. Maar we waren de bebouwde kom nog niet uit of het gas werd voluit gedraaid. Wat een power zat er in dat apparaat. Het is maar goed dat Joy zich goed vast had, want anders had ze er achter gelegen. Na wat bochten te hebben gemaakt wisten we ongeveer hoe de machine reageerde en hoe je moest sturen. Sturen op zich is niet zo moeilijk maar dat je gewicht precies contra moet verplaatsen was toch wel wennen. Als je gewoon op de machine bleef zitten, zonder je gewicht te verplaatsen, kreeg je het gevoel dat je om zou slaan.

Na een kilometer of 10 sloegen we links af een kleine bergweg in. Een weg waarvan je normaal zou denken dat is een uitrit van een woning. Deze weg liep vrij stijl om hoog, maar die machine had er totaal geen last van. Opeens hield het asfalt op en lagen er alleen kiezels op de weg. Ook geen probleem voor dit kleine blauwe gevaarte. Uiteindelijk zijn we over bergwegen, bospaden, water en modderpaden gereden. De machine had nergens moeite mee. Een leuke ervaring om met 65 kilometer over een grasland te scheuren. De topsnelheid op de grote weg was 80 kilometer, hard zat.

Het weer was gelukkig ons goed gezind tijdens de rit. Na afloop zijn we even naar het pension gelopen om ons even op te frissen en een zonnebril te halen. De zonnebril was niet direct nodig want het regende intussen.

Na een uurtje wachten hebben we de bus genomen naar de bobsleebaan. Deze wilde we nog wel een keer doen. Toen wij daar aankwamen stond er zowaar een rij te wachten. Dat kwam natuurlijk omdat deze baan gesloten is tijdens de regen. Na ons ritje en een ijsje hebben we nog even genoten van de mensen die hun angst proberen te overwinnen in de Giant Swing. De grootste bluffers vallen door de mand als ze eenmaal op 17 meter hoogte worden los gelaten.

We zijn nog even naar de winkel gelopen om een grote fles water te kopen. Hiermee kunnen we de kleine flesjes voor onze terugreis vullen. Toch maar een half uurtje gewacht op de bus, de vermoeide beentjes en voetjes eisen hun tol.

Uiteindelijk is het weer vandaag toch nog meegevallen.

Zaterdag 28 juli

Vandaag hadden we geen echt schema gemaakt van dingen die we echt wilde doen.

We hebben dus uiteindelijk de bus genomen naar de top van de berg, Spindleruv Bouda. Het instappen was al een hele kunst, omdat er meer mensen voor de bushalte stonden dan dat er officiële zit en staanplaatsen aanwezig waren. Deze busreis was ook inclusief van onze sportpas. Boven op de berg aangekomen bleek het dus heel erg te waaien en de zon kwam er amper door. Na twee Cappuccino’s voor ons, zijn dus toch maar even buiten gaan staan. Polen lag op een steenworp afstand bij ons vandaan. De grens, het stelde niet veel voor lag ook op de top van de berg. De slagbomen stonden open. Gelukkig hadden wij onze paspoorten bij ons en dat deed ons besluiten een hele kleine uitstap te maken naar Polen. De uitstap bestond uit ongeveer 25 meter. Lang zat en koud genoeg. Snel weer terug naar de bushalte, want dan konden we weer naar het relatieve warme dal.

Eenmaal terug in het dal, welke op zich al op 740 meter ligt, hebben we ook nog bijna voor niets gegeten. Voor het bedrag van 40 kronen, één euro en 50 cent de prijs van 2 drankjes, hebben we een compleet 3 gangen menu gekregen. Soep, bord met pommes frites met een schnitzel ter grote van een half bord, rauwkostsalade en appeltaart toe. Hoe kan je het doen voor dit geld. Voor de eerlijkheid moet worden vermeld dat dit ook bij onze sportpas hoorde.

We hebben nog even bij de Giant Swing gekeken of er nog mensen stonden die een grote mond hadden maar ooooh zo bang zijn als ze naar boven worden gehesen, om vervolgens een kleine vrije val te maken vanaf 17 meter.

Ook hebben we wat inkopen gedaan om te kunnen overleven tijdens de aankomende busreis.

We hadden ook nog een kaartje voor de klimmuur over. Al lopend richting klimmuur en pension viel de regen met bakken uit de hemel neer. We zijn om maar niet al te nat te worden maar even een internetcafé op gezocht. We hadden nog geen last van ontwenningsverschijnselen, maar toch wilde we weten wat er allemaal gaande was in emailland. Toen de bui bijna over was zijn we naar buiten gegaan en hebben op de bus gewacht die ons naar het pension zou brengen. Van klimmen kwam toch niets meer.

Wij mochten van de eigenaar de kamer de hele dag aanhouden, wat wel prettig was, zodat we een douche konden nemen voordat we zouden vertrekken. Ook kwam de eigenaar ons meedelen dat de bus niet om 20:00 uur vertrok maar om 18:30 uur. Yes!! dachten we, zijn we ook eerder thuis. Helaas kwam van geplande avondeten niets.

De taxi stond keurig om 18:00 uur op de stoep en we waren 10 minuten later bij de bus. Bij de bus stond al een groep mensen te wachten. Deze groep kwam ons bekend voor. Het was namelijk een groep die bij ons op de heenweg in de bus vanuit Nederland had gezeten. Zij hadden een wandelvakantie achter de rug.

Helaas was ons “Yes gevoel” van een uur geleden snel teruggedraaid naar een “Nee toch gevoel”. We moesten in Praag nog mensen op gaan halen. Dit betekende dat we zeker anderhalf uur om moesten rijden. Daaag tijdwinst.

Maar goed, we hebben nog een paar mensen opgehaald vanuit andere plaatsen. De route die de chauffeurs volgden gingen via de TomTom. Hopeloos was dit. We hebben met deze bus alle toeristische hoeken van de streek gezien om deze mensen op te halen. Dat is leuk als je niets te doen hebt, maar als je naar huis wilt is dit balen.

De chauffeur moesten nog een autobaanvignet kopen bij een benzinestation, ander zouden ze een bekeuring krijgen. Het eerste station ging net dicht, dus doorrijden naar een ander station. Dit station verkocht ze gelukkig wel.

Na 40 kilometer op de autobaan gereden te hebben, kwam er een politiebusje naast ons rijden en even later ging hij voor ons rijden. En inderdaad het stopteken ging omhoog en aan de kant. Wij hadden toch betaald? Ja wij wel maar een collega die hier 14 juni heeft gereden niet. Of de chauffeur maar even naar de video wilde kijken en een boete van 1000 kronen wilde betalen, anders mochten we blijven staan. Betalen dus.

Bijna in Praag aangekomen belde de chauffeur naar de mensen die zich moesten verzamelen bij het Station. Er zouden er 3 bijkomen. Bij het eerste telefoontje werd duidelijk dat twee mensen al hadden staan wachten van 16:00 uur tot 20:00 uur en maar weer terug gegaan waren naar hun hotel. Zij konden nooit binnen een uur meer bij het station komen. Dus we moesten deze omweg uiteindelijk voor één persoon maken. En hoeveel personen staan er 2. Goed gecommuniceerd dus. Volgens deze personen waren er wel degelijk 2 aangemeld, maar dat was niet goed door gekomen.

Tijdens de busreis die bijna 3 uur duurde voordat we op de autobaan waren aangekomen werd Joy een beetje wagenziek. Ook door het roken van de heren chauffeurs knapte ze niet op. Op mijn verzoek om niet te roken werd niet ingegaan, maar ze kreeg wel een pilletje tegen wagenziekte.

Al draaiend en kerend in Praag hadden we nog bijna een aanrijding met een auto die met snelheid van ongeveer 100 kilometer een bocht omgescheurd kwam. Het liep gelukkig nog goed af voor iedereen.

Tot onze grote verbazing kregen we weer een paspoortcontrole bij de grens. Dus iedereen werd wakker gemaakt en moest zijn paspoort tonen. Lekker één Europa.

Om half elf arriveerde we in Sevenum. Daar kregen we een ontbijtstop. De bus ging na een uur richting Weert, Utrecht en dan naar Amsterdam. Onze ervaring leerde dat dit meer dan 3 uur zou duren. Gelukkig hadden we een alternatieve oplossing voorhanden in de vorm van een broer en schoonzus, die hemelsbreed een kilometer of 20 hiervandaan wonen. Na een paar keer bellen met Corry en Kees, werden we keurig door onze privé-taxi bij het AC restaurant in Veenedaal afgezet. Corry en de verassing van de dag, Michael, waren daar al gearriveerd. Zo zijn we toch nog vroeger thuis gekomen dan gepland.